Έγραψαν για τη Eurovision και τη διαδήλωση των απολυμένων έξω από αυτή

Η Mαριάννα Tζιαντζή στην «Καθημερινή» ( 23/2):

Eurovision: πώς η ιστορία γίνεται «ιβέντ»

(…) Στον νου μου έρχονται οι στίχοι της «Ρόζας» του Αλκη Αλκαίου, αλλά ελαφρώς πειραγμένοι: «πώς το τετριμμένο ή το γελοίο γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται ιβέντ» (και αντιστρόφως). Και η αληθινή ιστορία «γίνεται σιωπή», βρίσκεται εκτός τηλεοπτικού κάδρου, όπως συνέβη το βράδυ της Δευτέρας στα πέριξ του Gazi Music Hall, όταν ζωντάνεψε το «δεν θέλουμε θλιμμένους (βλ. απλήρωτους και απολυμένους του Metropolis) στη γιορτή μας». 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.

Ο Κοσμάς Βίδος στο «Βήμα της Κυριακής»(24/2): 

Ο «αφιλοκερδώς» και οι απλήρωτοι 

(…) Στη δική του περίπτωση όμως η δεδηλωμένη διάθεση αφιλοκερδούς προσφοράς δεν ακούστηκε μόνο ως ανέκδοτο, ενόχλησε κιόλας. Αυτό γιατί τη στιγμή που εκείνος και η συμπαρουσιάστρια του, η Δέσποινα Βανδή, άλλαζαν... αφιλοκερδώς ακριβά κοστούμια και τουαλέτες, χαριεντίζονταν και αποθέωναν κακές εμφανίσεις, έξω από την αίθουσα οι απολυμένοι των καταστημάτων Metropolis (ιδιοκτησίας Ανδρέα Κουρή στον οποίο ανήκει το Mad που ανέλαβε τη Γιουροβίζιον) έδιναν αγώνα για τα δικαιώματά τους καταγγέλλοντας: «Η ανάθεση του ελληνικού τελικού της Γιουροβίζιον από την ΕΡΤ στο κανάλι του Κουρή αποτελεί πρόκληση για όλους. Διότι το γεγονός ότι ένας κρατικός φορέας παραχωρεί δωρεάν τον διαγωνισμό (μαζί με ένα κομμάτι των κερδών) σε έναν ιδιώτη με τεράστιες οφειλές προς το Δημόσιο, τους εργαζομένους και πληθώρα άλλων πιστωτών αποδεικνύει ότι η διαπλοκή ζει και βασιλεύει!» (…) 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.

Ο Θωμάς Τσαλαπάτης στην «Εποχή» (24/2): 

Η Eurovision και το βάρος της ελαφρότητας 

(…) Στην Ελλάδα της ανεργίας και της ανέχειας, το παρόν φορά τη μάσκα του παρελθόντος προσπαθώντας να μας πείσει πως τίποτα δεν άλλαξε, αρνούμενο το χρόνο σαν πρόσωπο που γερνά αλλά προσπαθεί να συντηρήσει την όψη του με φτηνές πλαστικές επεμβάσεις. Στη σημερινή Ελλάδα οι απολύσεις και η ανεργία είναι το νόμισμα με το οποίο θα πληρωθούν τα πανάκριβα πανηγυράκια και οι σαχλές φιέστες, που θα προσπαθήσουν να μας καθησυχάσουν. Το ταριχευμένο νάζι των ετών που πέρασαν ανεπιστρεπτί θα επιβιώσει πάση θυσία, φρουρούμενο από τα ΜΑΤ, με την παρουσία του να επιδεικνύεται εμμονικά, αδιαφορώντας για κάθε τι γύρω του. Στις αρένες του μνημονιακού μας παρόντος, τα λιοντάρια βγαίνουν υπό τη συνοδεία ποπ μουσικής, αγγλόφωνων μπαγλαμάδων και τσιρίδων διψασμένων για το πιο ακριβοπληρωμένο κενό. 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ .