Τα ξύλινα, στερεότυπα λόγια που
συνοδεύουν επικήδειους δεν χωράνε -δεν πρέπει να χωράνε- για την παντοτινή
απώλεια της αγωνίστριας δημοσιογράφου Πόπης Χριστοδουλίδου. Ως απολυμένοι/ες
από τα καταστήματα Metropolis,
οφείλουμε να καταθέσουμε τη δική μας μαρτυρία για την Πόπη μέσα στη διαδρομή
της ως αγωνίστρια και συνδικαλίστρια που, ίσως, δεν είναι γνωστή.
Η Πόπη ήταν συνέχεια ένα κομμάτι
του διαρκούς αγώνα ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και την ασύστολη ασυδοσία
των αφεντικών εις βάρος των εργαζόμενων και αυτή της η δραστηριότητα δεν
περιοριζόταν μόνο στους συνδικαλιστικούς αγώνες που έδινε στον επαγγελματικό
της κλάδο.
Σε ότι μας αφορά, είχε σταθεί από
την πρώτη στιγμή ανοιχτά και δίπλα στον αγώνα των απολυμένων των καταστημάτων
Metropolis που τον θεωρούσε σπουδαίο, μεταξύ άλλων αναδημοσιεύοντας με
ένθερμους τίτλους τις καταγγελίες μας στο peiratikoreportaz.gr . Παράλληλα,
έδειξε έμπρακτο ενδιαφέρον για τη νομική
υποστήριξη του αγώνα μας.
Άλλωστε και η ίδια είχε την τύχη
να γνωρίσει από κοντά την οικογένεια των
Κουρήδων ως εργαζόμενη ένα φεγγάρι, στο ξεκίνημα της δημοσιογραφικής της
πορείας, στην εφημερίδα «Αυριανή».
Τη στήριξη στον αγώνα μας τη
δήλωσε ανεπιφύλακτα σχεδόν από την πρώτη του στιγμή αναφέροντας σε σχετικές
αναρτήσεις:
Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν
ότι, κάποιες φορές, στις καταγγελίες μας που αναδημοσίευε και προωθούσε
αψηφούσε τους «τίτλους» που βάζαμε σε αυτές και τους αντικαθιστούσε με άλλους
παίρνοντας φράσεις από τα κείμενά μας, ουσιαστικά αναδεικνύοντας την «καρδιά»
και την «ψυχή» των κειμένων μας, άλλοτε για το δίκιο που μας έπνιγε και άλλοτε
για την αποφασιστικότητα να μην το βάλουμε κάτω. Τόσο πολύ ταυτιζόταν με τον
αγώνα μας.
Αλληλέγγυα, αγωνίστρια, άφοβη, ανυποχώρητη στο άδικο, επίμονη ως το
δίκιο, δίδασκες συνέχεια πως τίποτα δεν χαρίζεται, πως όλα διεκδικούνται.
Έτσι θα σε θυμόμαστε Πόπη…
Συνέλευση απολυμένων
από τα καταστήματα Metropolis
Ένα τεράστιο ευχαριστώ από έναν καρδιακό φίλο (25 και πλέον χρόνια) και συνάδελφο -συνοδοιπόρο- της μοναδικής Πόπης. Σε αυτά τα χρόνια που έζησα πάρα πολλοί υπήρξαν αυτοί που στηρίχθηκαν και βοηθήθηκαν (πιστέψτε με) και ελάχιστοι εκείνοι που της το αναγνώρισαν. Ακόμη καιτώρα που έφυγε. Σε ό,τι αφορά τον δικό μας χώρο, τον "δημοσιογραφικό" και ειδικά στο συνδικαλιστικό επίπεδο που δραστηριοποιούνταν επειδή δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη ντομπροσύνη και υην εντιμότητά της, την λοιδορούσαν και την αποκαλούσαν ...τρελλοί, οι ...γνωστοί "γνωστικοί" ξεπουλημένοι.
ΑπάντησηΔιαγραφή"ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ, ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ, ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ, ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑ. ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟ ΑΓΩΝΑ ΣΑΣ", να είστε σίγουροι-ες ότι αυτό θα σας λέει από εκεί ψηλά αυτό το ξεχωριστό και σπάνιο στις μέρες μας πλάσμα.
Εγώ, σας ευχαριστώ ΑΠΟ ΨΥΧΗΣ γιατί είσαστε ιδιαίτεροι στις δύσκολες αυτές εποχές πιυ η αγνωμοσύνη περισσεύει. Ευχέ για δικαίωση όλων των προσδοκιών σας κακ ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.
Λάμπρος Παπαξενάκης (το κομμάτι σας, όπως και ό,τι άλλο έχει γραφτεκ αυτές τις ημέρες για την Πόπη μας, θα τα δείτε στο γνωστό PEIRATIKO REPORTAZ.