Metropolis – Tromopolis Νο2

Tο πικρό ημερολόγιο των Metropolis– TromopolisΝο2

Παύση πληρωμών

Αρχές ’90 ξεκινάει να χτίζεται η γνωστή αλυσίδα καταστημάτων μουσικής Metropolis. Μέσα σε δέκα χρόνια καταφέρνουν να κυβερνούν το λιανικό εμπόριο της μουσικής. Στο σχεδόν μονοπωλιακό καθεστώς που επιβάλουν τα Metropolis, δισκάδικα μικρά και μεγάλα, συνοικιακά και ιστορικά κλείνουν. Μεγάλες εταιρείες ταπεινώνονται και ελέγχονται λειτουργώντας πολλές φορές ως παραρτήματα του Metropolis,και μικρές εταιρείες κλείνουν χωρίς καμία αξιοπρέπεια. Επώνυμες αλυσίδες καταστημάτων, συνεταιρισμοί, αλλά και σύλλογοι δισκοπωλών που προσπαθούν να αντισταθούν αποδυναμώνονται και καταστρέφονται με την αρωγή και των δισκογραφικών εταιρειών.

Το μυστικό της επιτυχίας βρίσκεται πίσω από τις τολμηρές για την εποχή επιχειρηματικές κινήσεις των τότε ιδιοκτήτων Αφων Τοπιντζή, την επιθετική πολιτική τους, την τεράστια οικονομική επιφάνεια που απέκτησαν σύντομα (δίνοντάς τους σημαντικό πλεονέκτημα στον έλεγχο της δισκογραφικής αγοράς αφού οι επιταγές τους ήταν το πιο σίγουρο χαρτί της αγοράς) και την ιδιόρρυθμη κατά πολλούς διαχείριση του προσωπικού τους. Βλέποντας οι τότε ιδιοκτήτες την αγάπη των υπαλλήλων τους για την μουσική, την όρεξή τους να δουλέψουν στο μουσικό χώρο, τις τολμηρές και πρωτότυπες ιδέες τους, τους αντάμειψαν πλουσιοπάροχα(!) με απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Μέσα στο παράδοξο αυτό εργασιακό καθεστώς -που δεν διδάσκεται πουθενά- όλα δούλευαν ρολόι. Από μισθούς βέβαια μεγάλη πείνα, το βασικό, με πολύ λίγες εξαιρέσεις. Ακόμα και τα στελέχη δεν πήραν ποτέ μισθούς που έπαιζαν σε αντίστοιχες σε μέγεθος αλυσίδες της πιάτσας. Και παρόλο που τα αφεντικά πλουτίζανε με εξωφρενικούς ρυθμούς, οι υπάλληλοι μένανε με το βασικό μισθό. Με μοναδικό αντάλλαγμα την ευκαιρία να δουλεύουν στο χώρο της μουσικής που τόσο αγαπούσαν. Κάποιοι από αυτούς δώσανε ψυχή και σώμα στην ατελείωτη απληστία των Τοπιτζήδων χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που υπάλληλοι δούλευαν 16 ώρες ή δέχονταν τηλεφωνήματα από τα αφεντικά 2.00 το βράδυ.

Όταν στα τέλη των ‘00 η μουσική βιομηχανία ξεκίνησε παγκοσμίως να παραπατάει, στην ψωροκώσταινα της γράφανε επικήδειο. Όταν το λιανικό εμπόριο φτερνιζόταν η δισκογραφία έμπαινε στην εντατική. Τότε οι σοφοί, για την τσέπη τους, Αφοί Τοπιντζή ιδιοκτήτες των Metropolisαποφάσισαν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Βρήκαν έναν πρόθυμο αγοραστή στο πρόσωπο του Ανδρέα Κουρή. Μοσχοπούλησαν την εταιρεία τους, σκούπισαν τα ταμεία και τέλος χωρίς καμία ευαισθησία προς τους υπαλλήλους τους που τόσα χρόνια δουλεύανε σαν καλά σκυλιά, τους έδωσαν προίκα στο νέο αφεντικό τους.

Ο περήφανος για την αγορά του, ο δραστήριος (χα), ο επιτυχημένος(χάχα) και ο δαιμόνιος(χάχανα) επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής μόλις κατάλαβε την φόλα που είχε μέσα το μπιφτέκι, έκανε ότι θα έκανε κάθε σωστό αφεντικό.Ενδεικτικά θα αναφέρουμε μερικές σοφές κινήσεις της εργοδοσίας.

-Αφού έπαιξε λίγο με το καινούργιο απόκτημα αυτός και το σόι του εξαφανίστηκε από τα Metropolis. Δεν είναι και τόσο glamourτελικά τα καινούργια παιχνίδια του. Εδώ είναι που το αμπέλι μένει άφραγο.

-Προσέλαβε δικά του έμπιστα στελέχη απολύοντας παράλληλα τους παλιούς έμπειρους διαχειριστές. Στελέχη, εκκαθαριστές που εκτός από την ύποπτη φήμη που τους ακολουθούσε από τις προηγούμενες δουλειές τους δεν είχαν καμία ιδέα τι πάει να πει δισκογραφία. Για να καταλάβουν και οι μη γνώστες, είναι σαν να προσλάβειτο βιβλιοπωλείο «Πολιτεία» γενικό διευθυντή που δούλευε στου Χυτήρογλου και να του πει να κάνει εμπορική συμφωνία με τον Λιβάνη. Γέλασε και ο κάθε πικραμένος στις δισκογραφικές εταιρείες. Εδώ είναι που χάθηκε κάθε ίχνος επιχειρηματικού prestige της εταιρείας.

-Αδυνατώντας να πληρώσει επιταγές (κατά τα τελευταία λεγόμενα της διεύθυνσης ψάχνουν λεφτά για να καλύψουν επιταγές την τελευταία στιγμή), καθυστέρει συστηματικά πληρωμές προς προμηθευτές, ενοίκια, ΔΕΗ και υπαλλήλους. Εδώ είναι που χάθηκε με μιας η εικόνα της αξιόπιστης εταιρείας.

-Έκλεισε 6 μαγαζιά, αφήνοντας ολόκληρες περιοχές που μονοπωλούσε (θυμηθείτε ότι την προηγούμενη δεκαετία τους είχε κλείσει όλους)χωρίς να προσπαθήσεινα βρει μικρότερους και οικονομικότερους χώρους διατηρώντας την παρουσία του ή ακόμα και να βάλει μέσα στα μαγαζιά του κάποιο άλλο είδος προς πώληση. Καταστήματα φιλέτα που ήταν σημεία αναφοράς στις πόλεις ή τις περιοχές που βρίσκονταν. Ποιοι άραγε τα πήραν τώρα και ποιοί επωφελήθηκαν από αυτήν την κίνηση ίσως θα έπρεπε να το δούμε καλύτερα. Εδώ είναι που αρχίζει να χάνεται η αίσθηση της ισχυρής αλυσίδας καταστημάτων.

-Προβληματική και ύποπτη διαχείριση των εξόδων. Δεν χρειάζεται και masterστα οικονομικά για να καταλάβεις ότι το να σπαταλάς πανάκριβο, ολοκαίνουργιο και πανέμορφο εμπορικό χώρο στο κεντρικό κατάστημα της Πανεπιστημίου για γραφεία, ενώ το ευρύτερο κέντρο βρωμάει από φτηνούς χώρους είναι διοικητική πατάτα. Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να μαζευτείς λίγο όταν είσαι διευθυντής σε μία εταιρεία που παραπαίει. Ήθος χρειάζεται που δεν περισσεύει. Η μάσα και η μίζα έχει όρια. Εδώ είναι που χάθηκε η εμπιστοσύνη προς την διοίκηση.

-Εφαρμογή 4ημερης εργασίας. Για το γελοίο της ιστορίας να αναφέρουμε ότι ανακοινώθηκε παραμονές γενικής απεργίας. Μη συνηθισμένος, από το MAD που πληρώνει το προσωπικό όποτε θυμηθεί και κανείς δεν τολμάει να μιλήσει, ο Κουρής στις τελευταίες μέρες της φυσικής του παρουσίας στο Metropolis δέχτηκε ισχυρή αντανακλαστική αντίδραση από το προσωπικό του αναγκάζοντας τον να υποχωρήσει. Προσωρινά, αφού το αμέσως επόμενο διάστημα ξεκίνησε άλλου τύπου περικοπές στην μισθοδοσία. Εδώ είναι που χάθηκε η μοναδική ευκαιρία για δημιουργία σωματείου.

-Απολύσεις. Πάνω από 70 απολύσεις που δεν δημιουργήσανε καμία αντίσταση από τους συναδέλφους. Η διεύθυνση φρόντισε με την αιώνια αλάθητη πρακτική, διαίρει και βασίλευε στους πιο επιρρεπείς να σπάσει την ενότητα των εργαζομένων. Και δυστυχώς υπήρξε και η ασθένεια των συναδέλφων που λέει «μακριά από τον κώλο μας και όπου να ‘ ναι». Ας μετρήσουν οι συνάδελφοι πόσες θέσεις εργασίας χαθήκανε στο όνομα του οικονομικού προβλήματος. Ας προβλέψουν οι συνάδελφοι ποιος είναι ο επόμενος και πότε είναι η σειρά τους. Ας φανταστούνε πως είναι να απολύεσαι και οι συνάδελφοί σου να σφυρίζουν αδιάφορα. Εδώ είναι που χάθηκε η εργασιακή ασφάλεια και η συναδελφική αλληλεγγύη.

-Εφαρμογή νέου πρωτοποριακού ωραρίου «έμπνευσης Metropolis», που λέει ότι το 8ωρο είναι 9.00 έως 18.00. Εφαρμογή κυλιόμενου 5μερου σε όλους τους υπαλλήλους. Εδώ είναι που αρχίζει να χάνεται και η ζωή μας.

Οι εργαζόμενοι των Metropolis λένε:

Ότι θα προσπαθήσουν ακόμα μια φορά για το Metropolis, με όπλα τους την γνώση και την εμπειρία τους, όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν και με μοναδικό κίνητρο την αγάπη τους για την μουσική. Είναι και αυτή η ηλίθια αίσθηση ότι αυτό το μαγαζί είναι και δικό τους δημιούργημα. Σε αντίθεση με τους νέους φωστήρες αυτού του μαγαζιού που όταν ακούν LCDSOUNDSYSTEMνομίζουν ότι μιλάμε για τηλεοράσεις, και ότι η επιτυχία μεταφράζεται σε Ευρώ και εξουσία.

Ότι σημασία έχουν οι θέσεις εργασίας και όχι μια επιπόλαια κόντρα με την ιδιοκτησία. Γι’ αυτό και ύστερα από δύο χρόνια αφόρητης εργοδοτικής πίεσης φτάνει τώρα η στιγμή που ακούγονται φωνές απελπισίας.

Ότι μπορούν και βάζουν πλάτη σε κάθε δύσκολη στιγμή χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα. Έχουν γίνει άθλοι στο παρελθόν(πως λειτούργησε το καμένο μαγαζί σε χρόνο ρεκόρ; πως άνοιγαν μαγαζιά για πλάκα χωρίς προσωπικό; πως έκανε αυτούς τους τρελούς τζίρους κάθε Δεκέμβριο χωρίς κάλυψη εποχιακών θέσεων;πως χτίστηκε αυτή η μονοπωλιακή επιχείρηση με βασικούς μισθούς;).

Κάτω από την απειλή της πτώχευσης, της ολοκληρωτικής απώλειας όλων των δικαιωμάτων η διεύθυνση ζητάει πλάτη από τους εργαζόμενους, μέχρι να βρεθούν χρηματοδότες(!), ζητάει χρόνο για να καλύψει τις υποχρεώσεις προς τους προμηθευτές, ζητάει υποταγή στην επιθετική και καταστροφική επίθεση στις ζωές μας, ζητάει τώρα πια και εργασία χωρίς αμοιβή επ’ αορίστου.

Όμως αυτή την φορά δεν ζητάει μόνο πλάτη, ζητάει σβέρκο, ζητάει και κώλο.

Δεν τα φάγαμε μαζί, δεν τα τρώμε μαζί, γιατί πρέπει να πεινάμε μόνο εμείς;

Γι’ αυτό συνάδελφοι να πάρουμε θέση για το μέλλον μας. Στην γαλέρα που βουλιάζει δεν λύνουν ποτέ τις αλυσίδες από τους κωπηλάτες. Στις βάρκες χωράνε μόνο τα αφεντικά.

Εργαζόμενοι –ες στα Metropolis