Έχασα δύο “φίλους” και κέρδισα ένα σύντροφο

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη επιστολή:

Τις περασμένες δεκαετίες στα Metropolis, όπως και σε πολλές εταιρείες όπου επικρατούσε «εργασιακή ειρήνη» ήμασταν όλοι μια ωραία παρέα. Μια οικογένεια που θα έλεγε και το αφεντικό. Εκείνα τα χρόνια είχα δύο φιλαράκια. Τον Γιάννη και τον Γιώργο.

Ο Γιάννης ήταν προϊστάμενος στο τμήμα αλλά για μένα ήταν συνάδελφος. Σοβαρό παιδί με ευαισθησίες, άποψη και γνώσεις για την μουσική και με πολλές άκρες στις δισκογραφικές εταιρείες. Συχνά κάναμε και παρέα εκτός εργασίας. Φρόντιζε το τμήμα του και τους εργαζόμενους και ζήταγε και καμία αύξηση για μας μια στο τόσο (το ότι δεν την παίρναμε , δεν έφταιγε αυτός βέβαια).

Ο Γιώργος ήταν στέλεχος. Με μεταγραφή μάλιστα. Από τα στελέχη που είναι περιζήτητα στις σοβαρές εταιρείες. Ωραίος, πετυχημένος, μάγκας, λαϊκό παιδί και “λίγο” γκομενιάρης . Μίλαγε ντόμπρα και στα ίσα. Μιλάγαμε και για μπαλίτσα διότι ήταν και βάζελος. Άμα ήσουν σωστός και στο κλίμα της επιχείρησης δεν είχες πρόβλημα. Πάντα μας άκουγε, πάντα είχε να προτείνει ιδέες, πάντα έλεγε και καμιά κουβέντα στο αφεντικό για τα προβλήματα μας (το ότι δεν άλλαζε τίποτα, δεν έφταιγε αυτός βέβαια).

 Ο Γιάννης “ο προϊστάμενος” πάντα βοηθούσε τους εργαζόμενους. Το τμήμα δούλευε ρολόι, η δουλειά έβγαινε σωστά ακόμα και στα δύσκολα. Όταν άνοιγε καινούριο μαγαζί. Όταν καιγότανε, πλημμύριζε, γκρεμιζόταν κάποιο μαγαζί. Όταν ήταν Χριστούγεννα. Ποτέ δεν βρέθηκε εκτεθειμένος από το τμήμα του (το ότι ποτέ δεν πληρωθήκαμε υπερωρίες, βραδινά, σαββατοκύριακα, δεν έφταιγε αυτός βέβαια). Προϊστάμενος, στελέχη, αφεντικό ήταν ευχαριστημένοι αφού οι πωλήσεις ήταν σε άνοδο. Πάνω απ΄ όλα είχαμε κάνει καλή ομάδα, ήμασταν όλοι μια παρέα.

Ο Γιώργος “το στέλεχος” ήταν πάντα στο πλευρό μας. Όταν είχαμε καλές πωλήσεις χαιρόταν μαζί με μας. Όταν στήναμε μαγαζιά βράδια και Κυριακές (χωρίς αμοιβή) μας επιβράβευε. Αναγνώριζε την καλή μας θέληση, την φιλότιμη προσπάθεια μας (το ότι ποτέ δεν πληρώθηκε όλη αυτή η προσπάθεια, δεν ήταν δικιά του απόφαση βέβαια). Άμα τύχαινε και καμία στραβή, θύμωνε αλλά τι να κάνουμε διευθυντής ήταν. Έριχνε και κανένα μπινελίκι αλλά είπαμε, λαϊκό παιδί ο Γιωργάκης από τα δυτικά.

Αα ναι! Είχαμε και τον Νίκο. Περίεργος τύπος, εκτός του πνεύματος της ομάδας. Με κάθε ευκαιρία μας ζάλιζε τα αυτιά για την εργοδοσία που μας εκμεταλλεύεται, για τα αφεντικά που πλουτίζουν στις πλάτες μας, για την απλήρωτη εργασία, ότι στο μαγαζί είμαστε σαν μια οικογένεια επειδή το αφεντικό μας έχει πηδήξει την μάνα. Θα έλεγα ότι κάποιοι από εμάς ανακουφίστηκαν όταν αργότερα ο Γιώργος “το στέλεχος” με την σύμφωνη γνώμη του Γιάννη “ο προϊστάμενος” απέλυσε τον Νίκο. Βλέπεις  ο Νίκος, μας χάλαγε και το πρόγραμμα σε κάθε απεργία, δεν καθόταν και λεπτό παραπάνω από το οχτάωρο, δεν κουβάλαγε κούτες μέχρι να του κοπεί η μέση,….

Και ύστερα ήρθαν τα δύσκολα χρόνια. Οι πωλήσεις έπεσαν, το αφεντικό έκλεινε το ένα μαγαζί πίσω από το άλλο, οι συνάδελφοι απολύονταν (αργότερα καταλάβαμε ότι το αφεντικό είχε χαράξει από τότε πορεία στo καράβι για τα βράχια).

Ο Γιάννης “ο προϊστάμενος” με την σιγουριά που τον χαρακτήριζε πάντα, μας καθησύχαζε μας ηρεμούσε, κατέστειλε την αγωνία μας και την οργή μας.

Ο Γιώργος “το στέλεχος” που ήταν το δεξί χέρι του αφεντικού, μας διαβεβαίωνε ότι μια τόσο μεγάλη επιχείρηση, με αφεντικό που έχει και τηλεοπτικό κανάλι δεν πρόκειται να κλείσει έτσι απλά. Πρέπει όμως να βάλουμε πλάτη και το αφεντικό θα ανοίξει άλλα μαγαζιά. Φώναζε βέβαια ο Νίκος “ο συνάδελφος” να μην πιστεύουμε τα ψέματα του, αφού είναι εκτελεστικό όργανο του αφεντικού, ότι εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα, ότι η πραγματική δουλειά του είναι να κλείσει την εταιρεία.

Και ήρθε η στιγμή που τα μαγαζιά κλείσανε όλα, η μισθοδοσία αργούσε μήνες, οι απολυμένοι δεν έπαιρναν τις αποζημιώσεις τους.

Ο Γιάννης “ο προϊστάμενος” άρχισε να κάνει περισσότερο παρέα με τον Γιώργο “το στέλεχος” και αυτός με την σειρά του με το αφεντικό (τον καναλάρχη).

Ο Γιάννης “ο προϊστάμενος”  ζητούσε υπομονή, αλλά δεν είχε να δώσει καμιά απάντηση στα πολλά πια ερωτήματά μας.

Ο Γιώργος “το στέλεχος” ζητούσε πάλι να βάλουμε πλάτη, αλλά τώρα πια είχαμε καταλάβει ότι η πλάτη τελειώνει εκεί που αρχίζει ο κώλος και τα όρια είναι δυσδιάκριτα.

Τότε ήταν που τα λόγια του Νίκου “του συναδέλφου” (που είχε απολυθεί πλέον χωρίς αποζημίωση βέβαια), ήταν πιο οικεία, πιο αληθινά πιο ρεαλιστικά. Τότε κατάφερα να ακούσω καθαρά αυτά που έλεγε από καιρό, «ότι ο Γιάννης “ο προϊστάμενος” δεν είναι και τόσο ξεκάθαρος απέναντι μας», «ότι δεν τον έχουμε ανάγκη για να διεκδικήσουμε τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις», «ότι μπορούμε να εκπροσωπούμε μόνοι μας τον εαυτό μας», «ότι ο Γιώργος “το στέλεχος” δεν είναι με μας αλλά με το αφεντικό αφού άλλα λέει και άλλα κάνει», «ότι είναι το δεξί χέρι του αφεντικού» –και το αριστερό, και το μάτι , και το αυτί- και «ότι στο κάτω κάτω θα κοιτάξει να πάρει τον δικό του μισθό που είναι και πενταψήφιος και όχι τριψήφιος σαν τον δικό μας».

Τώρα που απολύθηκα και βρέθηκα απέναντι από το αφεντικό, άρχισα να μιλάμε περισσότερο με τον Νίκο. Συχνά κουβεντιάζουμε για τα αφεντικά, τους αγώνες, την μισθωτή εργασία, την συλλογικότητα , την αλληλεγγύη.

Τώρα που απολύθηκα και είμαι συνέχεια στο δρόμο να αγωνίζομαι για τα αυτονόητα, δεν ξαναμίλησα στον Γιάννη “τον προϊστάμενο”. Την τελευταία φορά μάλιστα που τον είδα ένοιωσα και λίγο την επιθυμία να τον φτύσω.

Τώρα που απολύθηκα και ξέρω τι είναι αφεντικό και τι εργαζόμενος δεν ξαναείδα τον Γιώργο “το στέλεχος”. Πήγε σε καινούριο γραφείο πιο κοντά στο αφεντικό του. Μάλλον ετοιμάζει εκκαθάριση και στην άλλη εταιρεία του αφεντικού (στο κανάλι, ντε). Θα κάνει ρηmadι και αυτό το μαγαζί. Έδειξε πλέον ξεκάθαρα ποια είναι η δουλειά του καλού στελέχους και ποια η θέση του. Το καλό σκυλί κάθεται πάντα δίπλα στα πόδια του αφεντικού (είναι πολλά τα λεφτά Άρη)…

Τώρα πια έχω χάσει δύο «φίλους».

Τώρα έχω κερδίσει ένα σύντροφο και την αξιοπρέπεια μου.

Υ.Γ.: Τα πρόσωπα και γεγονότα είναι φανταστικά, δημιουργήματα του νοσηρού μυαλού ενός απλήρωτου εργαζόμενου. Άλλωστε στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχει εργαζόμενος απλήρωτος και απολυμένος χωρίς αποζημίωση.