Αρχική σελίδα

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Kάλεσμα για συνάντηση των εργαζομένων στα Μetropolis

Συνάδελφοι – Συναδέλφισσες,Εδώ και ένα χρόνο βρίσκεται σε εξέλιξη μια πολύπλευρη επίθεση από τη νέα εργοδοσία των καταστημάτων METROPOLIS, έπειτα από την εξαγορά τους από τον μεγαλοεπιχειρηματία Ανδρέα Κουρή.

 Αρχικά, με την προσπάθεια καθιέρωσης υποχρεωτικής 4ήμερης εργασίας με αντίστοιχη μείωση των μισθών, στη συνέχεια με δεκάδες απολύσεις που συρρίκνωσαν τον αριθμό των εργαζομένων τουλάχιστον κατά ένα τέταρτο, με το λουκέτο σε έξι καταστήματα και τελευταία με τη συνεχή και ολοένα μεγαλύτερη καθυστέρηση της καταβολή των μισθών.

 Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης είναι σε όλους γνωστά. Η μείωση του προσωπικού είναι αισθητή σχεδόν σε όλα τα τμήματα των καταστημάτων και οι εργασιακές συνθήκες κάθε μέρα που περνά γίνονται ακόμη χειρότερες. Επιπλέον, οι όλο και μεγαλύτερες καθυστερήσεις στην καταβολή των δεδουλευμένων δυσχεραίνουν την επιβίωσή των εργαζομένων.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Κάλεσμα για ΛΕΥΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στα καταστήματα METROPOLIS


Σε καζάνι που βράζει έχει μετατραπεί  η αλυσίδα των καταστημάτων Metropolis έπειτα από τη συστηματική καταλήστευση των εργαζομένων, αρχικά με τη μέθοδο της μεθοδικής καθυστέρησης καταβολής των δεδουλευμένων που ξεκίνησε από τον περασμένο Ιούλιο και, πλέον, με τη μη καταβολή του μισθού του Φεβρουαρίου.

Πρόκειται για το αποκορύφωμα της εργοδοτικής τακτικής της νέας ιδιοκτησίας των άλλοτε κραταιών καταστημάτων Metropolis, του Ανδρέα Κουρή του ομίλου MAD (και πλειάδας άλλων εταιρειών), υιού του ιδιοκτήτη της εφημερίδας «Παρόν», Μάκη Κουρή, και ανιψιού του Γιώργου Κουρή ιδιοκτήτη της «Αυριανής» και μεγαλομετόχου του τηλεοπτικού σταθμού «ALTER».

Είχαν προηγηθεί η απόπειρα μονομερούς καθιέρωσης υποχρεωτικής 4ήμερης εργασίας με αντίστοιχη μείωση των μισθών που έπεσε στο κενό, περίπου 70 απολύσεις, το λουκέτο σε έξι καταστήματα, οι συστηματικές απειλές και η τρομοκρατία απέναντι στους εργαζόμενους.

Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα ακολουθήθηκαν ποικιλότροπες τακτικές άλλοτε για να κατευναστεί η οργή των εργαζομένων και άλλοτε για να επιβληθεί η εργοδοτική αυθαιρεσία.

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Metropolis – Tromopolis Νο2

Tο πικρό ημερολόγιο των Metropolis– TromopolisΝο2
Παύση πληρωμών

Αρχές ’90 ξεκινάει να χτίζεται η γνωστή αλυσίδα καταστημάτων μουσικής Metropolis. Μέσα σε δέκα χρόνια καταφέρνουν να κυβερνούν το λιανικό εμπόριο της μουσικής. Στο σχεδόν μονοπωλιακό καθεστώς που επιβάλουν τα Metropolis, δισκάδικα μικρά και μεγάλα, συνοικιακά και ιστορικά κλείνουν. Μεγάλες εταιρείες ταπεινώνονται και ελέγχονται λειτουργώντας πολλές φορές ως παραρτήματα του Metropolis,και μικρές εταιρείες κλείνουν χωρίς καμία αξιοπρέπεια. Επώνυμες αλυσίδες καταστημάτων, συνεταιρισμοί, αλλά και σύλλογοι δισκοπωλών που προσπαθούν να αντισταθούν αποδυναμώνονται και καταστρέφονται με την αρωγή και των δισκογραφικών εταιρειών.

Το μυστικό της επιτυχίας βρίσκεται πίσω από τις τολμηρές για την εποχή επιχειρηματικές κινήσεις των τότε ιδιοκτήτων Αφων Τοπιντζή, την επιθετική πολιτική τους, την τεράστια οικονομική επιφάνεια που απέκτησαν σύντομα (δίνοντάς τους σημαντικό πλεονέκτημα στον έλεγχο της δισκογραφικής αγοράς αφού οι επιταγές τους ήταν το πιο σίγουρο χαρτί της αγοράς) και την ιδιόρρυθμη κατά πολλούς διαχείριση του προσωπικού τους. Βλέποντας οι τότε ιδιοκτήτες την αγάπη των υπαλλήλων τους για την μουσική, την όρεξή τους να δουλέψουν στο μουσικό χώρο, τις τολμηρές και πρωτότυπες ιδέες τους, τους αντάμειψαν πλουσιοπάροχα(!) με απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Μέσα στο παράδοξο αυτό εργασιακό καθεστώς -που δεν διδάσκεται πουθενά- όλα δούλευαν ρολόι. Από μισθούς βέβαια μεγάλη πείνα, το βασικό, με πολύ λίγες εξαιρέσεις. Ακόμα και τα στελέχη δεν πήραν ποτέ μισθούς που έπαιζαν σε αντίστοιχες σε μέγεθος αλυσίδες της πιάτσας. Και παρόλο που τα αφεντικά πλουτίζανε με εξωφρενικούς ρυθμούς, οι υπάλληλοι μένανε με το βασικό μισθό. Με μοναδικό αντάλλαγμα την ευκαιρία να δουλεύουν στο χώρο της μουσικής που τόσο αγαπούσαν. Κάποιοι από αυτούς δώσανε ψυχή και σώμα στην ατελείωτη απληστία των Τοπιτζήδων χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που υπάλληλοι δούλευαν 16 ώρες ή δέχονταν τηλεφωνήματα από τα αφεντικά 2.00 το βράδυ.